Αντί Μνημόσυνου στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Θα μπορούσε κανείς να δει με κριτικό πνεύμα την στάση που κράτησε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος σε θέματα πολιτικής θέσης και του τρόπου διαχείρισης κάποιων ζητημάτων. Η κρίση στην σχέση του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίσως ήταν ένα από αυτά.
Όμως όλοι εξέφρασαν θαυμασμό για το ψυχικό σθένος και την αξιοπρέπεια με την οποία ο Προκαθήμενος της Ελληνικής Εκκλησίας αντιμετώπισε την ασθένεια και το επικείμενο τέλος. Από μόνη της αυτή η στάση κάλλιστα θα μπορούσε να περιγράψει το μεγαλείο της ψυχής του Ιεράρχη. Εμείς θέλουμε όμως, έστω και τώρα – μήνες μετά την αποδημία του, να περιγράψουμε μια παγιωμένη του θέση, που εξέφραζε με Λόγο και Έργα: την ακλόνητη βεβαιότητά του για την φιλαλληλία και την κοινωνική και προσωπική αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο που εκφράζεται μέσα από την συνειδητή και ανιδιοτελή προσφορά Ιστών και Οργάνων.
Αυτή η στάση καθώς και το σύνολο του φιλανθρωπικού του Έργου, καταξιώνει τον Μακαριστό Χριστόδουλο σαν Μεγάλο Εκκλησιαστικό Ηγέτη. Επί ημερών του η Εκκλησία υιοθέτησε επίσημα την εισήγηση της Επιτροπής Βιοηθικής υπέρ της Ηθικής και Πνευματικής Αξίας των Μεταμοσχεύσεων. Συμβολικά το σύνολο των ιεραρχών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου υπέγραψε την δήλωση Δωρητή Οργάνων. Ο Αρχιεπίσκοπος πολλές φορές επισκέφθηκε ασθενείς που περίμεναν μόσχευμα για να κρατηθούν στην ζωή, για να τους δώσει Ελπίδα και Κουράγιο. Αλίμονο, στην πιο κρίσιμη καμπή της υγείας του, εναπόθεσε και κείνος τις ελπίδες του στην μεταμόσχευση για να κρατηθεί στην ζωή. Όμως το μόσχευμα άργησε πολύ να έρθει. Κρίμα, ποιος ξέρει, ίσως αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη έλλειψη μοσχευμάτων ίσως ο Χριστόδουλος να ήταν ακόμα κοντά μας. Ίσως…
Αντί επιλόγου παραθέτουμε απόσπασμα κειμένου, που υπογράφει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος και που περιγράφει με σαφήνεια την προσωπική του μα και συνακόλουθα, την Επίσημη Θέση της Εκκλησίας, στο Θέμα των Μεταμοσχεύσεων: