Ευχόμαστε αυτή η απαίσια, αντιαισθητική, βρωμερή, και άθλια εικόνα να γίνει σύντομα παρελθόν στα ελληνικά σπίτια και στα πνευμόνια του μισού Ελληνικού πληθυσμού.Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος σήμερα
Ευχόμαστε αυτή η απαίσια, αντιαισθητική, βρωμερή, και άθλια εικόνα να γίνει σύντομα παρελθόν στα ελληνικά σπίτια και στα πνευμόνια του μισού Ελληνικού πληθυσμού.
Χαρίστε αίμα, κάντε καλό σε όλους
Μοναδική πηγή αίματος είναι ο άνθρωπος και μοναδικό κίνητρο η θέληση και ο εθελοντισμός. Το αίμα σώζει ζωές.
Η εθελοντική προσφορά αίματος είναι πράξη ιερή και εκφράζει τα υψηλά ανθρωπιστικά και ευγενικά αισθήματα του ατόμου.
Η πράξη της δωρεάς αίματος έχει καταξιωθεί στην συνείδηση όλων σαν ενέργεια θετική που μόνο καλό μπορεί να κάνει. Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί τα ευεργετήματα που προκύπτουν απ' αυτήν. Μόνα εμπόδια, ο ωχαδερφισμός, η ανασταλτικότητα και η τεμπελιά.
Χρειάζεται προσπάθεια από όλους μας και μια στιγμή αυτοκριτικής αφού με ένα ανώδυνο και απλό τρόπο μπορούμε να είμαστε πιο ανθρώπινοι, πιο πραγματικοί.
Ας συνδράμουμε όλοι σ’ αυτό το μεγαλούργημα που φτιάχνεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο με μοναδικά υλικά τη Θέληση, την Αγάπη, την Αλληλεγγύη, την Φιλανθρωπία, την Ανθρωπιά, που χαρίζει υγεία και ζωή στους πάσχοντες συνανθρώπους μας.
Η μικρή Αργυρώ χρειάζεται αίμα
Η μικρή Αργυρώ που είναι μόλις 4 χρονών πάσχει από Νευροβλάστομα (μορφή καρκίνου) και είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση.
Χρειάζεται επειγόντως αίμα ΑΒ Θετικό.
Παρακαλούμε πολύ όποιον έχει την ίδια ομάδα αίματος και μπορεί, να δώσει αίμα ή να προωθήσει αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους γνωστούς μπορεί!
Τα στοιχεία της μικρής ασθενούς είναι:Αργυρώ Τερεζάκη του Μανούσου και της Δέσποινας,
* Νοσοκομείο Αγλαία Κυριακού
Ογκολογικό τμήμα ή στο τμήμα Αιμοδοσίας Θηβών & Λεβαδείας, Αμπελόκηποι
Τηλέφωνο : 213 2009000
Χρειάζεται επειγόντως αίμα ΑΒ Θετικό.
Παρακαλούμε πολύ όποιον έχει την ίδια ομάδα αίματος και μπορεί, να δώσει αίμα ή να προωθήσει αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους γνωστούς μπορεί!
Τα στοιχεία της μικρής ασθενούς είναι:Αργυρώ Τερεζάκη του Μανούσου και της Δέσποινας,
* Νοσοκομείο Αγλαία Κυριακού
Ογκολογικό τμήμα ή στο τμήμα Αιμοδοσίας Θηβών & Λεβαδείας, Αμπελόκηποι
Τηλέφωνο : 213 2009000
Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να υπονομεύσει στην χώρα μας τον Σωτήριο Θεσμό των Μεταμοσχεύσεων
Εμείς οι μεταμοσχευμένοι έχουμε επωμιστεί βαρύτατη ευθύνη. Απέναντι σε όλους όσους εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην διαδικασία που μας κράτησε στην ζωή και απέναντι στους συνανθρώπους μας που τώρα ή στο μέλλον την χρειάζονται για να επιβιώσουν.
Αυτή η ευθύνη μας ωθεί να υπερασπιζόμαστε το Ήθος και το Επίπεδο των μεταμοσχεύσεων και να μην σιωπούμε όταν αντιλαμβανόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά.
Δεν θα διστάσουμε ούτε να εκτεθούμε, ούτε να εκθέσουμε προκειμένου να επιτύχουμε θετικό αποτέλεσμα. Ούτε θα αρκεστούμε μόνο στις καταγγελίες.
Αυτό οι "συμφεροντολόγοι" πρέπει να το καταλάβουν καλά.
25/05/2008
Αυτή η ευθύνη μας ωθεί να υπερασπιζόμαστε το Ήθος και το Επίπεδο των μεταμοσχεύσεων και να μην σιωπούμε όταν αντιλαμβανόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά.
Δεν θα διστάσουμε ούτε να εκτεθούμε, ούτε να εκθέσουμε προκειμένου να επιτύχουμε θετικό αποτέλεσμα. Ούτε θα αρκεστούμε μόνο στις καταγγελίες.
Αυτό οι "συμφεροντολόγοι" πρέπει να το καταλάβουν καλά.
25/05/2008
Δεν πραγματοποιήθηκε τελικά η συνάντηση των μελών του ΔΣ με τον Διευθυντή του Μεταμοσχευτικού Προγράμματος του ΩΚΚ. Δεν ανακοινώθηκαν οι λόγοι
Αντιθέτως λάβαμε επικριτικά σχόλια για την αναφορά μας σε ανησυχητικές από μέρους μας φημολογίες. Αποδεχόμαστε την ευθύνη των λόγων μας και πλέον δεν θα αναφερόμαστε σε φήμες αλλά σε γεγονότα:
· Σημαντικός αριθμός απαραίτητων ιατρικών εξετάσεων δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία των μεταμοσχευμένων και των υπο – μεταμόσχευση ασθενών. Αποτέλεσμα η οικονομική τους εξασθένηση ή και σε κάποιες των περιπτώσεων εξαθλίωση.
· Ενστάσεις του Σωματείου μας σε όλους τους αρμόδιους φορείς και αιτήματά μας για να δοθεί λύση στο θέμα παραπέμπουν στις κατά περίπτωση συμβάσεις των ταμείων με το ΩΚΚ. Καλά μέχρι εδώ, όμως:
· Η σύμβαση του ΩΚΚ για τις μεταμοσχεύσεις, με το ΙΚΑ το κοινωνικό ταμείο που ασφαλίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων ασθενών, έχει λήξει από τον Φεβρουάριο του 2007. Μέχρι σήμερα 23/05/2008 δεν έχει ανανεωθεί. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με σαφήνεια τους λόγους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι φήμες, ούτε σχόλια. Είναι γεγονότα.
· Σημαντικός αριθμός απαραίτητων ιατρικών εξετάσεων δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία των μεταμοσχευμένων και των υπο – μεταμόσχευση ασθενών. Αποτέλεσμα η οικονομική τους εξασθένηση ή και σε κάποιες των περιπτώσεων εξαθλίωση.
· Ενστάσεις του Σωματείου μας σε όλους τους αρμόδιους φορείς και αιτήματά μας για να δοθεί λύση στο θέμα παραπέμπουν στις κατά περίπτωση συμβάσεις των ταμείων με το ΩΚΚ. Καλά μέχρι εδώ, όμως:
· Η σύμβαση του ΩΚΚ για τις μεταμοσχεύσεις, με το ΙΚΑ το κοινωνικό ταμείο που ασφαλίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων ασθενών, έχει λήξει από τον Φεβρουάριο του 2007. Μέχρι σήμερα 23/05/2008 δεν έχει ανανεωθεί. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με σαφήνεια τους λόγους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι φήμες, ούτε σχόλια. Είναι γεγονότα.
Τρικλοποδιά στον Θεσμό των Μεταμοσχεύσεων
Κρίσιμη συνάντηση θα έχει αύριο Παρασκευή 23/05/2008 αντιπροσωπεία του Δ.Σ. του Συνεχίζω με τον Διευθυντή του Μεταμοσχευτικού Τμήματος του Ω.Κ.Κ.
Αιτία οι έντονες φημολογίες των τελευταίων ημερών που θέλουν κάποιους κύκλους να υπονομεύουν το πιο επιτυχημένο Μεταμοσχευτικό Πρόγραμμα της Ευρώπης.
Ευχή και Ελπίδα όλων όσων ενδιαφέρονται και ευαισθητοποιούνται, είναι, ο Κος Αλιβιζάτος να καθησυχάσει τα μέλη μας, να δώσει διαβεβαιώσεις ότι όλα είναι υπο έλεγχο και ότι το πρόγραμμα θα συνεχίσει απρόσκοπτα την λειτουργία του.
Μέχρι στιγμής είμαστε όμως πολύ ανήσυχοι όλοι, εφόσων γνωρίζουμε πως υπάρχουν σκοτεινοί κύκλοι με ταπεινά κίνητρα που επιβουλεύονται κάθε στιγμή τους Άξιους και Ικανούς Ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην υπηρεσία της επιστήμης και των συνανθρώπων τους.
Το αύριο όμως είναι κοντά. Σύντομα θα ξέρουμε...
Αιτία οι έντονες φημολογίες των τελευταίων ημερών που θέλουν κάποιους κύκλους να υπονομεύουν το πιο επιτυχημένο Μεταμοσχευτικό Πρόγραμμα της Ευρώπης.
Ευχή και Ελπίδα όλων όσων ενδιαφέρονται και ευαισθητοποιούνται, είναι, ο Κος Αλιβιζάτος να καθησυχάσει τα μέλη μας, να δώσει διαβεβαιώσεις ότι όλα είναι υπο έλεγχο και ότι το πρόγραμμα θα συνεχίσει απρόσκοπτα την λειτουργία του.
Μέχρι στιγμής είμαστε όμως πολύ ανήσυχοι όλοι, εφόσων γνωρίζουμε πως υπάρχουν σκοτεινοί κύκλοι με ταπεινά κίνητρα που επιβουλεύονται κάθε στιγμή τους Άξιους και Ικανούς Ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην υπηρεσία της επιστήμης και των συνανθρώπων τους.
Το αύριο όμως είναι κοντά. Σύντομα θα ξέρουμε...
Εξάρτηση και Ελευθερία: δυο έννοιες ασυμβίβαστες
Εισήγηση του Αντώνη Γιαλελάκη στην εκδήλωση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λασιθίου στα πλαίσια της καμπάνιας για την ευαισθητοποίηση των νέων ενάντια στην εξάρτηση από το αλκοόλ και το κάπνισμα (Άγιος Νικόλαος 17/05/2008)
Ο Άνθρωπος, Ον κοινωνικό, είναι από την φύση του εξαρτημένος απέναντι σε κάθε τι που τον αποτελεί και τον περιβάλλει. Είμαστε εξαρτημένοι από την τροφή και το νερό για την επιβίωσή μας, είμαστε εξαρτημένοι από την οικογένεια για την ανάπτυξή μας, από το κοινωνικό περιβάλλον για την ευημερία μας, από την εσωτερική μας ισορροπία και αρμονία, για την προσωπική μας ολοκλήρωση.
Η αλληλεξάρτηση λοιπόν είναι συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης.
Όταν όμως ακούμε σήμερα την λέξη εξάρτηση, ή το ότι κάποιος είναι εξαρτημένος, το μυαλό μας οδηγείται στην καταστροφική σχέση, κατά την οποία κάποιος άνθρωπος, ομάδα ανθρώπων, ή και κοινωνία ολόκληρη, βρίσκεται υπό τον έλεγχο και την κυριαρχία κάποιας συνήθειας, κατάστασης, χρήσης ουσίας, ή άλλου εξωτερικού ή εσωτερικού παράγοντα που ελέγχει και υποτάσσει τα συγκεκριμένα άτομα, τα οποίο πλέον δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να δράσουν αυτόνομα, στηριγμένα στις δικές τους δυνάμεις. Η αυτονομία και η ανεξαρτησία τότε έχουν χαθεί. Τα άτομα ή η κοινωνική ομάδα γίνονται έτσι υποτελείς, υποχείρια, μιας κυρίαρχης επιθυμίας και εκείνων που την διατηρούν, την προωθούν και την προπαγανδίζουν. Αυτήν την σημασία της λέξης θα εξετάσουμε εδώ:
Όλες οι ανθρώπινες συνήθειες, μπορούν κάτω από κάποιες ορισμένες κοινωνικές συνθήκες, να γίνουν καταναγκαστικές. Σαν τέτοιες, έχουν ένα κοινό στοιχείο: την μη ελεγχόμενη επιθυμία να δημιουργεί κανείς, ξανά και ξανά, μια ορισμένη βιωματική κατάσταση που του δημιουργεί ευεξία και του προσφέρει ηδονή. Κάθε ανθρώπινη ανάγκη, κάθε ανθρώπινο ενδιαφέρον, μπορεί να δημιουργήσει εξάρτηση. Δεν είναι μόνο ο καπνός, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα τυχερά παιχνίδια, το κυνήγι του πλούτου και της δύναμης, η υπερκατανάλωση, που ωθούν τον άνθρωπο σε επικίνδυνα μονοπάτια αυτοκαταστροφής. Η τροφή, ο έρωτας, το σεξ, πράγματα εντελώς φυσιολογικά και υγιή, κάτω από συγκεκριμένες παθολογικές προϋποθέσεις μπορούν να μεταλλαχθούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα επηρεάσουν αρνητικά το άτομο και το περιβάλλον του.
Η εξάρτηση τότε, είναι μια σχέση υποταγής σε ισχυρότερους παράγοντες, που επιβάλλουν την εξουσία τους στο άτομο. Η χρήση ψυχοδραστικών ουσιών και η υιοθέτηση συμπεριφορών που μεταβάλλουν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος, την συναισθηματική του κατάσταση, την ορθή του αντίληψη και την σκέψη του, περιγράφουν την έννοια της αυτοκαταστροφικής εξάρτησης που σήμερα παρουσιάζουμε.
Ποιες είναι όμως αυτές οι προϋποθέσεις κάτω απ’ τις οποίες απλές, καθημερινές, απαραίτητες και αθώες συνήθειες μετατρέπονται σε καταστροφικές πρακτικές;
Εδώ θα αναφέρουμε τον ορισμό για την υγεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας:
Υγεία δεν είναι η απουσία ασθένειας ή πόνου, μα η πλήρης σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία του ατόμου.
Η εξάρτηση σαν καταστροφικός εθισμός σε βλαβερές ουσίες και συμπεριφορές, δεν είναι τίποτα άλλο από απεγνωσμένη προσπάθεια αντιμετώπισης νοσηρών καταστάσεων και στοιχείων προσωπικής δυσαρμονίας και ανισορροπίας που κατά βάση έχουν βαθύτερα κοινωνικά αίτια.
Ελλειμματικά στοιχεία προσωπικότητας, ψυχικά τραύματα, έλλειψη αυτοεκτίμησης, θα οδηγήσουν άτομα, ομάδες, αλλά και κοινωνίες ολόκληρες στην αναζήτηση και υιοθέτηση στάσεων και συμπεριφορών με σκοπό να τα καλύψουν ή συχνότερα να τα υποκαταστήσουν.
Κάθε συνήθεια που προσφέρει ηδονή και ικανοποίηση, σύμφωνα με τα πρότυπα κάθε εποχής και κοινωνικής ομάδας θα χρησιμοποιηθεί εδώ προκειμένου να καλύψει αυτά τα κενά.
Που ορίζεται το όριο όμως, μεταξύ συνήθειας και εξάρτησης;
Η απάντηση βρίσκεται στο δυσδιάκριτο, αλλά συγκεκριμένο σημείο, στο οποίο χάνεται η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Ανθρώπου. Ο εξαρτημένος είναι υποτελής στην συνήθεια που του προσφέρει την ικανοποίηση που αναζητά, καθώς επίσης και στους αφελείς ή επιτήδειους που κρύβονται πίσω απ’ αυτήν.
Η εκμετάλλευση της αδυναμίας που οδηγεί στην κάθε είδους εξάρτηση και η εξάρτηση αυτή καθ’ εαυτή, ήταν και είναι πάντοτε, πρακτική που χρησιμοποιούν όλοι οι ελεγκτικοί - εξουσιαστικοί μηχανισμοί για να υποτάξουν και να εξουσιάζουν αποτελεσματικά άτομα και κοινωνίες.
Ο εξαρτημένος αρκείται στην προσωρινή ηδονή που απολαμβάνει, αδρανεί, νοιάζεται μόνο για την επανάληψή της και παραιτείται από όλα όσα αφορούν την πραγματική ζωή και τα ενδιαφέροντά της.
Γίνεται υποτελής. Η ψευδής φαντασιακή κατάσταση ευεξίας είναι το πέπλο που κρύβει την κοινωνική αθλιότητα. Δικαιώνει και δικαιολογεί την εκμετάλλευση. Εξαθλιώνει την ανθρώπινη υπόσταση. Η ελεύθερη βούληση εξαφανίζεται, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια καταρρακώνεται.
Η συχνότητα, ο βαθμός που κάποιος εκδηλώνει συγκεκριμένες συμπεριφορές, το πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη του σ’ αυτές, καθορίζει και το μέγεθος της εξάρτησης στην οποία έχει υποπέσει.
Όποιος απαραιτήτως χρησιμοποιεί «μέσο» για να νιώθει ισορροπημένος είναι εξαρτημένος.
Το κοινό σημείο όλων όσων σήμερα χαρακτηρίζουμε εξαρτημένους είναι η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο εξαρτημένος χάνει τη δυνατότητα αυτόβουλης απεριόριστης δράσης, την ελευθερία βούλησης, που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα να διαμορφώνει κανείς μόνος του την θέλησή του χωρίς να παρεμποδίζεται από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες και να ενεργεί σύμφωνα με αυτήν. Κυριαρχεί πλέον ένας παράγοντας που εμποδίζει και περιορίζει την αδέσμευτη ανάπτυξη της σκέψης και της συμπεριφοράς. Η ικανοποίηση της κυρίαρχης επιθυμίας, η εξάρτηση απ’ αυτήν, ακυρώνει την υπέρτατη πανανθρώπινη αξία της ανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό είναι το κατάντημα της εξάρτησης. Κάτι μηδαμινό ουσιαστικά, καταργεί μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες ηθικές αξίες.
Μπορεί όμως κάποιος να κερδίσει ξανά την χαμένη του ελευθερία;
Μπορεί! Όπως όμως σε κάθε αγώνα διεκδίκησης του υπέρτατου αγαθού, έτσι και εδώ ο Άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί σκληρά.
Ο φόβος του κενού, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο να ξεφύγει κανείς από την εξάρτησή του. Αυτός τον ωθεί να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά αυτό που κάθε φορά ορκίζεται να μην ξανακάνει. Τα εξαρτημένα άτομα ΔΕΝ μαθαίνουν από τις ολέθριες συνέπειες των πράξεών τους και από τα λάθη τους.
Ποιο όμως είναι το όφελος της εξαρτημένης συμπεριφοράς; Αυτό που διαιωνίζει την εξάρτηση;
Όσο βασανιστική και αυτοκαταστροφική κι αν είναι αυτή, καλύπτει βαθύτερες προσωπικές δυσκολίες, συναισθηματικές ανάγκες, αίσθημα μοναξιάς, άγχος, φόβο, λύπη, θυμό, απογοήτευση. Η εξαρτημένη συμπεριφορά είναι η λύση που λειτουργεί σαν αναισθητικό που μουδιάζει τον πόνο.
Οι εξαρτημένοι υποφέρουν, νιώθουν δυστυχισμένοι, αλλά συνεχίζουν να υπηρετούν την εξάρτηση.
Αυτό θα συμβαίνει μέχρι την στιγμή – που μπορεί να αργήσει πάρα πολύ – που θα νιώσουν την ανάγκη να ζήσουν μια ζωή πιο αληθινή και πιο ελεύθερη αν και συνειδητά πιο δύσκολη.
Όταν ο πόνος απ’ αυτές τις συμπεριφορές γίνει μεγαλύτερος από τον πόνο και την πρόκληση να δημιουργήσουν αλλαγή, τότε ξεκινάει η απεξάρτησή τους. Όταν συνειδητοποιήσουν και αποδεχθούν την αδυναμία τους, τότε θα έχουν κάνει και το πρώτο βήμα στην επώδυνη διαδικασία της απεξάρτησης τους.
Συχνά ακούμε να αναφέρονται στις εξαρτήσεις σαν σωματικές και σαν ψυχικές. Διακρίνουμε πάλι τον δυϊσμό του ανθρώπου σε σώμα και πνεύμα. Όμως καθώς αναγνωρίζουμε πως ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα πολύπλοκο και λεπτά ισορροπημένο σύστημα οργανικών, ψυχικών και συναισθηματικών λειτουργιών, τα όρια των οποίων είναι δυσδιάκριτα, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την Ανθρώπινη φύση σαν ενιαία οντότητα.
Η ιατρική επιστήμη αναγνωρίζοντας την σημασία του ανθρώπινου παράγοντα, οφείλει να δει τον άνθρωπο στην ολότητά του, και αναγνωρίζοντας τη σημασία των ίδιων θεραπευτικών αποθεμάτων του σε συνεργασία με τις συνεχώς εξελισσόμενες υπηρεσίες της, να επιτελέσει το έργο της.
Οι εξαρτήσεις είναι σαφώς μια παθολογική κατάσταση. Προσβάλει μεμονωμένα άτομα και κοινωνικές ομάδες. Η αντιμετώπιση δεν αρκεί να είναι μόνο ιατρική. Πρωτίστως το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί κοινωνικά όχι μόνο από την συντεταγμένη πολιτεία, αλλά και από τον μεμονωμένο και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Πως;
Με καθιέρωση ορθών προτύπων.
Με την καλλιέργεια νέων κοινωνικών στάσεων που θα αποβλέπουν στην απομυθοποίηση παγιωμένων αρνητικών αντιλήψεων, απενοχοποίησης και ανοχής.
Με πάταξη της απάνθρωπης εκμετάλλευσης της όποιας ανθρώπινης αδυναμίας.
Με στήριξη των ευπαθών ατόμων και ομάδων του πληθυσμού.
Με προτροπή για υιοθέτηση από πλευράς κοινωνικού συνόλου, ηθικών αρχών και αξιών, που θα καλύψουν τα κενά που οι εξαρτήσεις ψευδώς και καταστροφικά καλύπτουν.
Με ορθολογική μεθοδευμένη σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος σε βάθος.
Με σοφία,- γνώση και σωστή κρίση – η κοινωνία μπορεί να ορίσει την ηθική και να κατευθύνει τα ανθρώπινα ιδανικά.
Ότι ισχύει για την κοινωνία ισχύει και για το μεμονωμένο άτομο. Ίσως εδώ η λύση να φαίνεται πιο δύσκολη. Πρώτα από όλα ο εξαρτημένος πρέπει να παραδεχθεί την αδυναμία του. Πρώτος αυτός πρέπει να προσπαθήσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Ο λαβύρινθος μες στον οποίο έχει χαθεί και ο φόβος του κενού ευθύς θα εξαφανιστούν αν συνειδητοποιημένα, με σύνεση και ορθή κρίση, αναζητήσει άλλους, ανώδυνους, ευεργετικούς για τον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο τρόπους ,να καλύψει την όποια αδυναμία κουκούλωνε με την εξαρτημένη συμπεριφορά.
Δύσκολο; ΝΑΙ Αδύνατο; ΟΧΙ.
Μαρτυρίες ανθρώπων που τα κατάφεραν, κάνοντας την προσωπική και κοινωνική τους υπέρβαση, μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση στον κάθε άνθρωπο που αμφισβητεί τις δυνατότητές του.
Σε αυτό το σημείο, κλείνοντας, θα επιχειρήσουμε μια τολμηρή παρομοίωση: Χαρακτηρίζοντας την όποια εξάρτηση σαν αδυναμία μπορούμε να την παραλληλίσουμε με μιαν οποιαδήποτε σοβαρή σωματική νόσο. Έτσι, όπως ακριβώς η ασθένεια ή η αναπηρία δίνει στο άτομο μέσα από την αδυναμία του την δυνατότητα να υπερβεί τον εαυτό του, θεωρώντας τις ως δοκιμασίες στις οποίες πρέπει να αντεπεξέλθει, έτσι και η προσπάθεια απαλλαγής από την οδύνη της εξάρτησης, δίνει την ευκαιρία να γίνει αφορμή εσωτερικής κάθαρσης του ανθρώπου και την ίδια στιγμή να αποτελέσει πρόσφορο μέσο για την πνευματική πρόοδό του.
Έτσι η λειτουργία που οδηγεί το άτομο στην πνευματική κατάπτωση, τον μηδενισμό και την απομόνωση, στην τελική καταστροφή, μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρώτης τάξεως ευκαιρία προσωπικής ανύψωσης.
Ο Άνθρωπος, Ον κοινωνικό, είναι από την φύση του εξαρτημένος απέναντι σε κάθε τι που τον αποτελεί και τον περιβάλλει. Είμαστε εξαρτημένοι από την τροφή και το νερό για την επιβίωσή μας, είμαστε εξαρτημένοι από την οικογένεια για την ανάπτυξή μας, από το κοινωνικό περιβάλλον για την ευημερία μας, από την εσωτερική μας ισορροπία και αρμονία, για την προσωπική μας ολοκλήρωση.
Η αλληλεξάρτηση λοιπόν είναι συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης.
Όταν όμως ακούμε σήμερα την λέξη εξάρτηση, ή το ότι κάποιος είναι εξαρτημένος, το μυαλό μας οδηγείται στην καταστροφική σχέση, κατά την οποία κάποιος άνθρωπος, ομάδα ανθρώπων, ή και κοινωνία ολόκληρη, βρίσκεται υπό τον έλεγχο και την κυριαρχία κάποιας συνήθειας, κατάστασης, χρήσης ουσίας, ή άλλου εξωτερικού ή εσωτερικού παράγοντα που ελέγχει και υποτάσσει τα συγκεκριμένα άτομα, τα οποίο πλέον δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να δράσουν αυτόνομα, στηριγμένα στις δικές τους δυνάμεις. Η αυτονομία και η ανεξαρτησία τότε έχουν χαθεί. Τα άτομα ή η κοινωνική ομάδα γίνονται έτσι υποτελείς, υποχείρια, μιας κυρίαρχης επιθυμίας και εκείνων που την διατηρούν, την προωθούν και την προπαγανδίζουν. Αυτήν την σημασία της λέξης θα εξετάσουμε εδώ:
Όλες οι ανθρώπινες συνήθειες, μπορούν κάτω από κάποιες ορισμένες κοινωνικές συνθήκες, να γίνουν καταναγκαστικές. Σαν τέτοιες, έχουν ένα κοινό στοιχείο: την μη ελεγχόμενη επιθυμία να δημιουργεί κανείς, ξανά και ξανά, μια ορισμένη βιωματική κατάσταση που του δημιουργεί ευεξία και του προσφέρει ηδονή. Κάθε ανθρώπινη ανάγκη, κάθε ανθρώπινο ενδιαφέρον, μπορεί να δημιουργήσει εξάρτηση. Δεν είναι μόνο ο καπνός, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα τυχερά παιχνίδια, το κυνήγι του πλούτου και της δύναμης, η υπερκατανάλωση, που ωθούν τον άνθρωπο σε επικίνδυνα μονοπάτια αυτοκαταστροφής. Η τροφή, ο έρωτας, το σεξ, πράγματα εντελώς φυσιολογικά και υγιή, κάτω από συγκεκριμένες παθολογικές προϋποθέσεις μπορούν να μεταλλαχθούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα επηρεάσουν αρνητικά το άτομο και το περιβάλλον του.
Η εξάρτηση τότε, είναι μια σχέση υποταγής σε ισχυρότερους παράγοντες, που επιβάλλουν την εξουσία τους στο άτομο. Η χρήση ψυχοδραστικών ουσιών και η υιοθέτηση συμπεριφορών που μεταβάλλουν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος, την συναισθηματική του κατάσταση, την ορθή του αντίληψη και την σκέψη του, περιγράφουν την έννοια της αυτοκαταστροφικής εξάρτησης που σήμερα παρουσιάζουμε.
Ποιες είναι όμως αυτές οι προϋποθέσεις κάτω απ’ τις οποίες απλές, καθημερινές, απαραίτητες και αθώες συνήθειες μετατρέπονται σε καταστροφικές πρακτικές;
Εδώ θα αναφέρουμε τον ορισμό για την υγεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας:
Υγεία δεν είναι η απουσία ασθένειας ή πόνου, μα η πλήρης σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία του ατόμου.
Η εξάρτηση σαν καταστροφικός εθισμός σε βλαβερές ουσίες και συμπεριφορές, δεν είναι τίποτα άλλο από απεγνωσμένη προσπάθεια αντιμετώπισης νοσηρών καταστάσεων και στοιχείων προσωπικής δυσαρμονίας και ανισορροπίας που κατά βάση έχουν βαθύτερα κοινωνικά αίτια.
Ελλειμματικά στοιχεία προσωπικότητας, ψυχικά τραύματα, έλλειψη αυτοεκτίμησης, θα οδηγήσουν άτομα, ομάδες, αλλά και κοινωνίες ολόκληρες στην αναζήτηση και υιοθέτηση στάσεων και συμπεριφορών με σκοπό να τα καλύψουν ή συχνότερα να τα υποκαταστήσουν.
Κάθε συνήθεια που προσφέρει ηδονή και ικανοποίηση, σύμφωνα με τα πρότυπα κάθε εποχής και κοινωνικής ομάδας θα χρησιμοποιηθεί εδώ προκειμένου να καλύψει αυτά τα κενά.
Που ορίζεται το όριο όμως, μεταξύ συνήθειας και εξάρτησης;
Η απάντηση βρίσκεται στο δυσδιάκριτο, αλλά συγκεκριμένο σημείο, στο οποίο χάνεται η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Ανθρώπου. Ο εξαρτημένος είναι υποτελής στην συνήθεια που του προσφέρει την ικανοποίηση που αναζητά, καθώς επίσης και στους αφελείς ή επιτήδειους που κρύβονται πίσω απ’ αυτήν.
Η εκμετάλλευση της αδυναμίας που οδηγεί στην κάθε είδους εξάρτηση και η εξάρτηση αυτή καθ’ εαυτή, ήταν και είναι πάντοτε, πρακτική που χρησιμοποιούν όλοι οι ελεγκτικοί - εξουσιαστικοί μηχανισμοί για να υποτάξουν και να εξουσιάζουν αποτελεσματικά άτομα και κοινωνίες.
Ο εξαρτημένος αρκείται στην προσωρινή ηδονή που απολαμβάνει, αδρανεί, νοιάζεται μόνο για την επανάληψή της και παραιτείται από όλα όσα αφορούν την πραγματική ζωή και τα ενδιαφέροντά της.
Γίνεται υποτελής. Η ψευδής φαντασιακή κατάσταση ευεξίας είναι το πέπλο που κρύβει την κοινωνική αθλιότητα. Δικαιώνει και δικαιολογεί την εκμετάλλευση. Εξαθλιώνει την ανθρώπινη υπόσταση. Η ελεύθερη βούληση εξαφανίζεται, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια καταρρακώνεται.
Η συχνότητα, ο βαθμός που κάποιος εκδηλώνει συγκεκριμένες συμπεριφορές, το πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη του σ’ αυτές, καθορίζει και το μέγεθος της εξάρτησης στην οποία έχει υποπέσει.
Όποιος απαραιτήτως χρησιμοποιεί «μέσο» για να νιώθει ισορροπημένος είναι εξαρτημένος.
Το κοινό σημείο όλων όσων σήμερα χαρακτηρίζουμε εξαρτημένους είναι η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο εξαρτημένος χάνει τη δυνατότητα αυτόβουλης απεριόριστης δράσης, την ελευθερία βούλησης, που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα να διαμορφώνει κανείς μόνος του την θέλησή του χωρίς να παρεμποδίζεται από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες και να ενεργεί σύμφωνα με αυτήν. Κυριαρχεί πλέον ένας παράγοντας που εμποδίζει και περιορίζει την αδέσμευτη ανάπτυξη της σκέψης και της συμπεριφοράς. Η ικανοποίηση της κυρίαρχης επιθυμίας, η εξάρτηση απ’ αυτήν, ακυρώνει την υπέρτατη πανανθρώπινη αξία της ανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό είναι το κατάντημα της εξάρτησης. Κάτι μηδαμινό ουσιαστικά, καταργεί μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες ηθικές αξίες.
Μπορεί όμως κάποιος να κερδίσει ξανά την χαμένη του ελευθερία;
Μπορεί! Όπως όμως σε κάθε αγώνα διεκδίκησης του υπέρτατου αγαθού, έτσι και εδώ ο Άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί σκληρά.
Ο φόβος του κενού, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο να ξεφύγει κανείς από την εξάρτησή του. Αυτός τον ωθεί να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά αυτό που κάθε φορά ορκίζεται να μην ξανακάνει. Τα εξαρτημένα άτομα ΔΕΝ μαθαίνουν από τις ολέθριες συνέπειες των πράξεών τους και από τα λάθη τους.
Ποιο όμως είναι το όφελος της εξαρτημένης συμπεριφοράς; Αυτό που διαιωνίζει την εξάρτηση;
Όσο βασανιστική και αυτοκαταστροφική κι αν είναι αυτή, καλύπτει βαθύτερες προσωπικές δυσκολίες, συναισθηματικές ανάγκες, αίσθημα μοναξιάς, άγχος, φόβο, λύπη, θυμό, απογοήτευση. Η εξαρτημένη συμπεριφορά είναι η λύση που λειτουργεί σαν αναισθητικό που μουδιάζει τον πόνο.
Οι εξαρτημένοι υποφέρουν, νιώθουν δυστυχισμένοι, αλλά συνεχίζουν να υπηρετούν την εξάρτηση.
Αυτό θα συμβαίνει μέχρι την στιγμή – που μπορεί να αργήσει πάρα πολύ – που θα νιώσουν την ανάγκη να ζήσουν μια ζωή πιο αληθινή και πιο ελεύθερη αν και συνειδητά πιο δύσκολη.
Όταν ο πόνος απ’ αυτές τις συμπεριφορές γίνει μεγαλύτερος από τον πόνο και την πρόκληση να δημιουργήσουν αλλαγή, τότε ξεκινάει η απεξάρτησή τους. Όταν συνειδητοποιήσουν και αποδεχθούν την αδυναμία τους, τότε θα έχουν κάνει και το πρώτο βήμα στην επώδυνη διαδικασία της απεξάρτησης τους.
Συχνά ακούμε να αναφέρονται στις εξαρτήσεις σαν σωματικές και σαν ψυχικές. Διακρίνουμε πάλι τον δυϊσμό του ανθρώπου σε σώμα και πνεύμα. Όμως καθώς αναγνωρίζουμε πως ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα πολύπλοκο και λεπτά ισορροπημένο σύστημα οργανικών, ψυχικών και συναισθηματικών λειτουργιών, τα όρια των οποίων είναι δυσδιάκριτα, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την Ανθρώπινη φύση σαν ενιαία οντότητα.
Η ιατρική επιστήμη αναγνωρίζοντας την σημασία του ανθρώπινου παράγοντα, οφείλει να δει τον άνθρωπο στην ολότητά του, και αναγνωρίζοντας τη σημασία των ίδιων θεραπευτικών αποθεμάτων του σε συνεργασία με τις συνεχώς εξελισσόμενες υπηρεσίες της, να επιτελέσει το έργο της.
Οι εξαρτήσεις είναι σαφώς μια παθολογική κατάσταση. Προσβάλει μεμονωμένα άτομα και κοινωνικές ομάδες. Η αντιμετώπιση δεν αρκεί να είναι μόνο ιατρική. Πρωτίστως το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί κοινωνικά όχι μόνο από την συντεταγμένη πολιτεία, αλλά και από τον μεμονωμένο και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Πως;
Με καθιέρωση ορθών προτύπων.
Με την καλλιέργεια νέων κοινωνικών στάσεων που θα αποβλέπουν στην απομυθοποίηση παγιωμένων αρνητικών αντιλήψεων, απενοχοποίησης και ανοχής.
Με πάταξη της απάνθρωπης εκμετάλλευσης της όποιας ανθρώπινης αδυναμίας.
Με στήριξη των ευπαθών ατόμων και ομάδων του πληθυσμού.
Με προτροπή για υιοθέτηση από πλευράς κοινωνικού συνόλου, ηθικών αρχών και αξιών, που θα καλύψουν τα κενά που οι εξαρτήσεις ψευδώς και καταστροφικά καλύπτουν.
Με ορθολογική μεθοδευμένη σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος σε βάθος.
Με σοφία,- γνώση και σωστή κρίση – η κοινωνία μπορεί να ορίσει την ηθική και να κατευθύνει τα ανθρώπινα ιδανικά.
Ότι ισχύει για την κοινωνία ισχύει και για το μεμονωμένο άτομο. Ίσως εδώ η λύση να φαίνεται πιο δύσκολη. Πρώτα από όλα ο εξαρτημένος πρέπει να παραδεχθεί την αδυναμία του. Πρώτος αυτός πρέπει να προσπαθήσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Ο λαβύρινθος μες στον οποίο έχει χαθεί και ο φόβος του κενού ευθύς θα εξαφανιστούν αν συνειδητοποιημένα, με σύνεση και ορθή κρίση, αναζητήσει άλλους, ανώδυνους, ευεργετικούς για τον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο τρόπους ,να καλύψει την όποια αδυναμία κουκούλωνε με την εξαρτημένη συμπεριφορά.
Δύσκολο; ΝΑΙ Αδύνατο; ΟΧΙ.
Μαρτυρίες ανθρώπων που τα κατάφεραν, κάνοντας την προσωπική και κοινωνική τους υπέρβαση, μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση στον κάθε άνθρωπο που αμφισβητεί τις δυνατότητές του.
Σε αυτό το σημείο, κλείνοντας, θα επιχειρήσουμε μια τολμηρή παρομοίωση: Χαρακτηρίζοντας την όποια εξάρτηση σαν αδυναμία μπορούμε να την παραλληλίσουμε με μιαν οποιαδήποτε σοβαρή σωματική νόσο. Έτσι, όπως ακριβώς η ασθένεια ή η αναπηρία δίνει στο άτομο μέσα από την αδυναμία του την δυνατότητα να υπερβεί τον εαυτό του, θεωρώντας τις ως δοκιμασίες στις οποίες πρέπει να αντεπεξέλθει, έτσι και η προσπάθεια απαλλαγής από την οδύνη της εξάρτησης, δίνει την ευκαιρία να γίνει αφορμή εσωτερικής κάθαρσης του ανθρώπου και την ίδια στιγμή να αποτελέσει πρόσφορο μέσο για την πνευματική πρόοδό του.
Έτσι η λειτουργία που οδηγεί το άτομο στην πνευματική κατάπτωση, τον μηδενισμό και την απομόνωση, στην τελική καταστροφή, μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρώτης τάξεως ευκαιρία προσωπικής ανύψωσης.
4 νέες μεταμοσχεύσεις - Μόσχευμα απο τον Ευαγγελισμό!
Είναι συγκεχυμένα τα συναισθήματα που έχει κάποιος όταν επισκέπτεται ένα χώρο όπως το νοσοκομείο του Ωνασείου. Ακόμα και σαν επισκέπτης. Πόσο μάλλον σαν ασθενής. Είναι τότε τόσο μπερδεμένα που δεν περιγράφονται. Γύρισα μόλις από μεταμοσχευτικό έλεγχο. Αποτελέσματα θολά, αμηχανία και ανασφάλεια, άγχος και ταραχή. Τόσα βιώματα και δεν έχω αποκτήσει ακόμα την πολυπόθητη ηρεμία και γαλήνη.
Όμως τις σκοτεινές σκέψεις φώτισε μια είδηση: τις τελευταίες μέρες τέσσερις μεταμοσχεύσεις έχουν γίνει στο Ω.Κ.Κ. Τρείς νέοι άνθρωποι έχουν δεχθεί καρδιακό μόσχευμα για να συνεχίσουν την ζωή τους, ενώ ο τέταρτος έκανε μεταμόσχευση πνευμόνων που τόσο είχε ανάγκη.
Δεν αισθάνεται κανείς χαρά στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Περισσότερο συντριβή αισθάνεται. Γιατί προϋποθέτει πόνο τούτη η ιατρική πρακτική. Αβάσταχτο πόνο για τον χαμό των ανθρώπων που έφυγαν. Επίπονη ευθύνη για τους ευεργετημένους. Έχει όμως η είδηση αυτή ένα σπουδαιότατο μήνυμα Ελπίδας. Όχι μόνο για τους ασθενείς συνανθρώπους μας, μα για το σύνολο της Κοινωνίας: Η Ανθρωπιά καλά κρατεί ακόμα σε τούτον τον τόπο.
Τέσσερις μεταμοσχεύσεις σε μερικές μέρες. Την στιγμή που ξέρουμε πως τα τελευταία χρόνια οι μεταμοσχεύσεις καρδιάς δεν ξεπερνούν τον αριθμό των δακτύλων των χεριών μας κάθε χρόνο.
Άντε ρε παιδιά. Δεκάδες εκατοντάδες μοσχεύματα χάνονται κάθε χρόνο όχι από έλλειψη πληροφόρησης ή ευαισθησίας του κόσμου - αυτό είναι καραμέλα στο στόμα των υπευθύνων για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους - αλλά από έλλειψη υποδομών της πολιτείας, ανοργανωσιάς και ωχαδερφισμού των καρεκλοκένταυρων. Και όμως να, ξαφνικά κάτι γίνεται. Κάτι αλλάζει. Τώρα έδωσε το πρώτο μόσχευμα στην ιστορία του το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Ελλάδας: ο Ευαγγελισμός! Τόσα χρόνια μεταμοσχευτικό κέντρο ένα νοσοκομείο που οι υπεύθυνοι Διευθυντές γιατροί του δεν πιστεύουν στην ιδέα της Μεταμόσχευσης: αυτή θέλω να πιστεύω πως είναι η δικαιολογία για αυτήν την απραξία και όχι άλλοι ποταποί λόγοι που ενδεχομένως φέρουν και ποινικές ευθύνες.
Μα να, δίνονται μοσχεύματα! Όχι γιατί αυξήθηκε ο αριθμός των θανατηφόρων ατυχημάτων, μα γιατί περισσότεροι Άνθρωποι δείχνουν έμπρακτο ψυχικό Μεγαλείο και Ανθρωπιά. Μπράβο τους
Μακάρι να συνεχιστεί
Για μια καλύτερη κοινωνία ρε γαμώ το
Γιαλελάκης Αντώνης
Όμως τις σκοτεινές σκέψεις φώτισε μια είδηση: τις τελευταίες μέρες τέσσερις μεταμοσχεύσεις έχουν γίνει στο Ω.Κ.Κ. Τρείς νέοι άνθρωποι έχουν δεχθεί καρδιακό μόσχευμα για να συνεχίσουν την ζωή τους, ενώ ο τέταρτος έκανε μεταμόσχευση πνευμόνων που τόσο είχε ανάγκη.
Δεν αισθάνεται κανείς χαρά στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Περισσότερο συντριβή αισθάνεται. Γιατί προϋποθέτει πόνο τούτη η ιατρική πρακτική. Αβάσταχτο πόνο για τον χαμό των ανθρώπων που έφυγαν. Επίπονη ευθύνη για τους ευεργετημένους. Έχει όμως η είδηση αυτή ένα σπουδαιότατο μήνυμα Ελπίδας. Όχι μόνο για τους ασθενείς συνανθρώπους μας, μα για το σύνολο της Κοινωνίας: Η Ανθρωπιά καλά κρατεί ακόμα σε τούτον τον τόπο.
Τέσσερις μεταμοσχεύσεις σε μερικές μέρες. Την στιγμή που ξέρουμε πως τα τελευταία χρόνια οι μεταμοσχεύσεις καρδιάς δεν ξεπερνούν τον αριθμό των δακτύλων των χεριών μας κάθε χρόνο.
Άντε ρε παιδιά. Δεκάδες εκατοντάδες μοσχεύματα χάνονται κάθε χρόνο όχι από έλλειψη πληροφόρησης ή ευαισθησίας του κόσμου - αυτό είναι καραμέλα στο στόμα των υπευθύνων για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους - αλλά από έλλειψη υποδομών της πολιτείας, ανοργανωσιάς και ωχαδερφισμού των καρεκλοκένταυρων. Και όμως να, ξαφνικά κάτι γίνεται. Κάτι αλλάζει. Τώρα έδωσε το πρώτο μόσχευμα στην ιστορία του το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Ελλάδας: ο Ευαγγελισμός! Τόσα χρόνια μεταμοσχευτικό κέντρο ένα νοσοκομείο που οι υπεύθυνοι Διευθυντές γιατροί του δεν πιστεύουν στην ιδέα της Μεταμόσχευσης: αυτή θέλω να πιστεύω πως είναι η δικαιολογία για αυτήν την απραξία και όχι άλλοι ποταποί λόγοι που ενδεχομένως φέρουν και ποινικές ευθύνες.
Μα να, δίνονται μοσχεύματα! Όχι γιατί αυξήθηκε ο αριθμός των θανατηφόρων ατυχημάτων, μα γιατί περισσότεροι Άνθρωποι δείχνουν έμπρακτο ψυχικό Μεγαλείο και Ανθρωπιά. Μπράβο τους
Μακάρι να συνεχιστεί
Για μια καλύτερη κοινωνία ρε γαμώ το
Γιαλελάκης Αντώνης
Αντί Μνημόσυνου στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο
Θα μπορούσε κανείς να δει με κριτικό πνεύμα την στάση που κράτησε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος σε θέματα πολιτικής θέσης και του τρόπου διαχείρισης κάποιων ζητημάτων. Η κρίση στην σχέση του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίσως ήταν ένα από αυτά.
Όμως όλοι εξέφρασαν θαυμασμό για το ψυχικό σθένος και την αξιοπρέπεια με την οποία ο Προκαθήμενος της Ελληνικής Εκκλησίας αντιμετώπισε την ασθένεια και το επικείμενο τέλος. Από μόνη της αυτή η στάση κάλλιστα θα μπορούσε να περιγράψει το μεγαλείο της ψυχής του Ιεράρχη. Εμείς θέλουμε όμως, έστω και τώρα – μήνες μετά την αποδημία του, να περιγράψουμε μια παγιωμένη του θέση, που εξέφραζε με Λόγο και Έργα: την ακλόνητη βεβαιότητά του για την φιλαλληλία και την κοινωνική και προσωπική αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο που εκφράζεται μέσα από την συνειδητή και ανιδιοτελή προσφορά Ιστών και Οργάνων.
Αυτή η στάση καθώς και το σύνολο του φιλανθρωπικού του Έργου, καταξιώνει τον Μακαριστό Χριστόδουλο σαν Μεγάλο Εκκλησιαστικό Ηγέτη. Επί ημερών του η Εκκλησία υιοθέτησε επίσημα την εισήγηση της Επιτροπής Βιοηθικής υπέρ της Ηθικής και Πνευματικής Αξίας των Μεταμοσχεύσεων. Συμβολικά το σύνολο των ιεραρχών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου υπέγραψε την δήλωση Δωρητή Οργάνων. Ο Αρχιεπίσκοπος πολλές φορές επισκέφθηκε ασθενείς που περίμεναν μόσχευμα για να κρατηθούν στην ζωή, για να τους δώσει Ελπίδα και Κουράγιο. Αλίμονο, στην πιο κρίσιμη καμπή της υγείας του, εναπόθεσε και κείνος τις ελπίδες του στην μεταμόσχευση για να κρατηθεί στην ζωή. Όμως το μόσχευμα άργησε πολύ να έρθει. Κρίμα, ποιος ξέρει, ίσως αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη έλλειψη μοσχευμάτων ίσως ο Χριστόδουλος να ήταν ακόμα κοντά μας. Ίσως…
Αντί επιλόγου παραθέτουμε απόσπασμα κειμένου, που υπογράφει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος και που περιγράφει με σαφήνεια την προσωπική του μα και συνακόλουθα, την Επίσημη Θέση της Εκκλησίας, στο Θέμα των Μεταμοσχεύσεων:
Όμως όλοι εξέφρασαν θαυμασμό για το ψυχικό σθένος και την αξιοπρέπεια με την οποία ο Προκαθήμενος της Ελληνικής Εκκλησίας αντιμετώπισε την ασθένεια και το επικείμενο τέλος. Από μόνη της αυτή η στάση κάλλιστα θα μπορούσε να περιγράψει το μεγαλείο της ψυχής του Ιεράρχη. Εμείς θέλουμε όμως, έστω και τώρα – μήνες μετά την αποδημία του, να περιγράψουμε μια παγιωμένη του θέση, που εξέφραζε με Λόγο και Έργα: την ακλόνητη βεβαιότητά του για την φιλαλληλία και την κοινωνική και προσωπική αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο που εκφράζεται μέσα από την συνειδητή και ανιδιοτελή προσφορά Ιστών και Οργάνων.
Αυτή η στάση καθώς και το σύνολο του φιλανθρωπικού του Έργου, καταξιώνει τον Μακαριστό Χριστόδουλο σαν Μεγάλο Εκκλησιαστικό Ηγέτη. Επί ημερών του η Εκκλησία υιοθέτησε επίσημα την εισήγηση της Επιτροπής Βιοηθικής υπέρ της Ηθικής και Πνευματικής Αξίας των Μεταμοσχεύσεων. Συμβολικά το σύνολο των ιεραρχών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου υπέγραψε την δήλωση Δωρητή Οργάνων. Ο Αρχιεπίσκοπος πολλές φορές επισκέφθηκε ασθενείς που περίμεναν μόσχευμα για να κρατηθούν στην ζωή, για να τους δώσει Ελπίδα και Κουράγιο. Αλίμονο, στην πιο κρίσιμη καμπή της υγείας του, εναπόθεσε και κείνος τις ελπίδες του στην μεταμόσχευση για να κρατηθεί στην ζωή. Όμως το μόσχευμα άργησε πολύ να έρθει. Κρίμα, ποιος ξέρει, ίσως αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη έλλειψη μοσχευμάτων ίσως ο Χριστόδουλος να ήταν ακόμα κοντά μας. Ίσως…
Αντί επιλόγου παραθέτουμε απόσπασμα κειμένου, που υπογράφει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος και που περιγράφει με σαφήνεια την προσωπική του μα και συνακόλουθα, την Επίσημη Θέση της Εκκλησίας, στο Θέμα των Μεταμοσχεύσεων:
"ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ" υπό Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
"Οι μεταμοσχεύσεις ιστών και οργάνων ανθρώπινης προέλευσης αποτελούν ασφαλώς ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία της ιατρικής. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ξαναδεί το φως με μεταμόσχευση κερατοειδούς χιτώνος και πολλοί άλλοι έχουν αποφύγει τον θάνατο χάρις στη μεταμόσχευση νεφρών. Παράλληλα έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος και στις μεταμοσχεύσεις καρδίας, ήπατος, πνευμόνων και παγκρέατος. Ή μεγάλη όμως πρόοδος που έχει σημειωθεί στον τομέα αυτόν της παρεμβατικής ιατρικής και ή ακόμη μεγαλύτερη που αναμένεται να σημειωθεί στο άμεσο μέλλον, επιβάλλουν την από πάσης πλευράς οριοθέτηση της μεθόδου, ώστε να αποτραπούν καταχρήσεις της και να παραμείνει μια ευεργετική για τον άνθρωπο εξέλιξη. Το θέμα, έκτος από την ιατρική και νομική του όψη, έχει ασφαλώς και την θρησκευτική, γι' αυτό και επιχειρούμε μια θεώρηση του και από την τελευταία, με βάση πάντοτε την χριστιανική ηθική του Ευαγγελίου.Είναι φυσικό πώς αν υπερνικηθεί ή αγνοία των πολλών πάνω στο θέμα και ενθαρρυνθούν κατάλληλα οι υποψήφιοι δότες, οι μεταμοσχεύσεις μπορούν να λύσουν μια σειρά από περίπλοκα προβλήματα και να χαρίσουν σε άλλως καταδικασμένους ανθρώπους τη χαρά της ζωής. Ωστόσο δεν λείπουν και εκείνοι πού στέκονται αρνητικά ή και με απλές επιφυλάξεις εμπρός στο πρόβλημα, πράγμα που δείχνει ότι δεν έχει εξαντληθεί ο προβληματισμός που συνδέεται με τις καθολικές διαστάσεις του ζητήματος. Και ικανός τέτοιος προβληματισμός συνδέεται με την ηθική και θρησκευτική πλευρά του. Πρέπει από την αρχή να τονίσουμε ότι ή χριστιανική ηθική δεν προσφέρει έναν κώδικα ηθικής, πολύ δε περισσότερο έναν κώδικα ιατρικής δεοντολογίας, προσφέρει όμως ηθικά κριτήρια αξιολόγησης των πράξεων του ανθρώπου.Σε σχέση με τις μεταμοσχεύσεις δύο είναι τα θεμελιώδη κριτήρια πού προσδιορίζουν την πορεία πλεύσεως μας. Το ένα είναι, ή εκτίμηση του ανθρώπου ως εικόνας του θεού - πράγμα πού σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει μοναδική και ανεπανάληπτη αξία- και το δεύτερο είναι ή χωρίς όρους και όρια αγάπη προς τον πλησίον, πού φθάνει μέχρι και της αγάπης αυτού του εχθρού, Η αγάπη βέβαια αυτή δεν είναι ένας κοινωνικός αλτρουισμός, αλλά αποτελεί αντανάκλαση της αγάπης του ίδιου τον θεού, πού έφθασε στο σημείο να στείλει στη γη τον Υιό του για να θυσιασθεί υπέρ των φίλων του «Μείζονα ταύτης άγάπην ουδείς έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ίω. 15,13)... ""...Μερικοί εκφράζουν επιφυλάξεις για το αν είναι ή δεν είναι ασεβής ή επέμβαση που επιχειρείται με τις μεταμοσχεύσεις στα σχέδια του Θεού για τον άνθρωπο. Το επιχείρημα είναι σχολαστικό και ανόητο. Ο Θεός επροίκισε τον άνθρωπο με νουν και θέληση, ώστε να αντιμετωπίζει κάθε πρόβλημα στη ζωή του. Ο ίδιος έδωσε τους γιατρούς και την επιστήμη προς ανακούφιση των πασχόντων. Δεν είναι επέμβαση στη βουλή του Θεού η ανάπτυξη της Ιατρικής και ή σωτήρια των ανθρώπων από την αρρώστια η τον θάνατο. Είναι, αντιθέτως, μέσα στο σχέδιο του Θεού η ανάπτυξη πρωτοβουλιών από τον άνθρωπο και ή αξιοποίηση των δυνάμεων με τις όποιες τον εφοδίασε ο Δημιουργός του. Το ότι έτσι έχει η αλήθεια μπορεί να αποδειχθεί και από ένα απόσπασμα από την προς Γαλατάς επιστολή του Αποστόλου Παύλου πού, όσο κι αν έχει συμβολικό χαρακτήρα, είναι ωστόσο σε στενή σχέση με την ουσία του θέματος μας:«Μαρτυρώ γαρ υμίν ότι εί δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι» (Γαλ. 4, 15). Όπως είναι γνωστό, ο Απόστολος Παύλος υπέφερε από μια σπάνια νόσο των οφθαλμών πού δεν την κατονομάζει. Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νουν και γνωρίζοντας την αγάπη που έτρεφαν προς το πρόσωπό του οι Γαλάτες, τους γράφει: «Δίνω μαρτυρία εγώ για σας ότι, αν σας ζητούσα να μου προσφέρετε τα μάτια σας για να τα χρησιμοποιήσω εγώ, θα τα βγάζατε και θα μου τα προσφέρατε.»Στην εποχή του Παύλου δεν γίνονταν ασφαλώς μεταμοσχεύσεις, άλλα θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πώς αν γίνονταν ο Απόστολος θα τασσόταν υπέρ, κρίνοντάς τες ως απόδειξη αγάπης η όποια «ου ζητεί τα εαυτής» (Α' Κορ. 13, 5). Όταν ο ίδιος ο Απόστολος διδάσκει ότι όλοι οι χριστιανοί είμαστε «αλλήλων μέλη» (Εφ. 4, 25) και όταν μας προτρέπει «διά της αγάπης δουλεύετε άλλήλοις» (Γαλ. 5, 13) και όταν η προσφορά της ζωής μας ολόκληρης στον βωμό της πίστεως και της πατρίδος καταξιώνεται και δικαιώνεται, τότε πως θα αρνηθούμε μια πράξη τόσο ευγενική και ανιδιοτελή, όπως είναι η προσφορά του σώματος μας για να σωθεί ένας συνάνθρωπος που μπορεί μάλιστα να μην μας είναι καν συγγενής;Ή Καθολική Εκκλησία έχει οριοθετήσει τις βασικές αρχές πού πρέπει να διέπουν την προσφορά οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Όσον ο δωρητής ζει, ή αφαίρεση οργάνου του επιτρέπεται μόνο στα δίδυμα όργανα (νεφρό, μάτι) και με την προϋπόθεση ότι το άλλο είναι υγιές και θα συνεχίσει τη φυσιολογική του λειτουργία. Επίσης όταν υπάρχει πραγματική και σοβαρή ανάγκη και η μεταμόσχευση είναι ο μοναδικός τρόπος για την αντιμετώπιση της, καθώς και όταν υπάρχει σοβαρή βάσιμη πιθανότητα για την επιτυχία της μεταμόσχευσης.
Όταν ο δωρητής είναι νεκρός, η προσφορά οργάνου του πρέπει, να γίνεται υπό τις εξής προϋποθέσεις: Να υπάρχει, γραπτή συναίνεση πριν τον θάνατο, να εξασφαλίζεται ο σεβασμός του ανθρώπινου σώματος ως ναού του Αγίου Πνεύματος, να εξασφαλίζεται η αποφυγή κάθε είδους εκμετάλλευσης και να αποφεύγεται έστω και ο πιθανός κίνδυνος ευθανασίας, διότι δεν είναι θεμιτό να υπερασπίζεται η ζωή του ενός με την εξασθένηση η την αφαίρεση της ζωής του άλλου.Τέλος, ή Καθολική Εκκλησία τονίζει δύο ακόμη βασικές αρχές:α) Το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα δεν έχουν την ίδια προτεραιότητα. Προηγείται το δικαίωμα στη ζωή, καιβ) 0ι μεταμοσχεύσεις ορισμένων οργάνων που μπορούν να αλλοιώσουν την ψυχική ή βιολογική υπόσταση του προσώπου δεν επιτρέπονται."
Όταν ο δωρητής είναι νεκρός, η προσφορά οργάνου του πρέπει, να γίνεται υπό τις εξής προϋποθέσεις: Να υπάρχει, γραπτή συναίνεση πριν τον θάνατο, να εξασφαλίζεται ο σεβασμός του ανθρώπινου σώματος ως ναού του Αγίου Πνεύματος, να εξασφαλίζεται η αποφυγή κάθε είδους εκμετάλλευσης και να αποφεύγεται έστω και ο πιθανός κίνδυνος ευθανασίας, διότι δεν είναι θεμιτό να υπερασπίζεται η ζωή του ενός με την εξασθένηση η την αφαίρεση της ζωής του άλλου.Τέλος, ή Καθολική Εκκλησία τονίζει δύο ακόμη βασικές αρχές:α) Το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα δεν έχουν την ίδια προτεραιότητα. Προηγείται το δικαίωμα στη ζωή, καιβ) 0ι μεταμοσχεύσεις ορισμένων οργάνων που μπορούν να αλλοιώσουν την ψυχική ή βιολογική υπόσταση του προσώπου δεν επιτρέπονται."
"Κλείνοντας την παράθεση των σκέψεων μας αυτών παρατηρούμε τα εξής:
1. Ή Χριστιανική Ηθική δεν αρνείται τοις μεταμοσχεύσεις ή την δωρεά οργάνων, μάλλον τις θεωρεί εκδήλωση αγάπης προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο και γι' αυτό κατ' αρχήν τις εγκρίνει και τις ευλογεί.
2. Ή αφαίρεση οργάνου η οργάνων από τον δότη επιβάλλεται να γίνεται με την συνολική τον θεώρηση ως προσώπου και εικόνας Θεού. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και σε ότι άφορα στον λήπτη.
3. Ή Απόφαση του δότη να δώσει και του λήπτη να λάβει ένα όργανο πρέπει να λαμβάνεται ψύχραιμα, υπεύθυνα και με πλήρη γνώση των συνεπειών της.
4. Τα κριτήρια επενέργειας μεταμόσχευσης πρέπει να είναι αντικειμενικά και. απόλυτα ασφαλή. Στον νομοθέτη δε εναπόκειται η ευθύνη να τα ορίσει, ώστε να αποκλεισθεί κάθε ενδεχόμενο κατάχρησης.
5. Η αγωγή της κοινής γνώμης πρέπει να απευθύνεται προς την αντίληψη ότι ένας τρόπος αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπου είναι η χρησιμοποίηση μετά θάνατον οργάνων του σώματος του για τη σωτήρια κάποιου ή κάποιων συνανθρώπων του. Πουθενά στη Γραφή δεν υπάρχει ως προϋπόθεση για την ανάσταση των νεκρών η σωματική ακεραιότητα. Η εκστρατεία που έχει αρχίσει για την ενημέρωση των ανθρώπων πάνω στην ανάγκη να πολλαπλασιασθούν οι μετά θάνατον κυρίως δότες πρέπει να ενισχυθεί ώστε να αποδώσει σε καρπούς που θα φέρουν ευεργετικά αποτελέσματα.
6. Σε περίπτωση πτωματικών αφαιρέσεων οργάνων πρέπει να πιστοποιείται με κάθε βεβαιότητα ο θάνατος, να αποφεύγεται δε κάθε επίσπευση του ή παραπλανητική βεβαίωση του, που συνιστά όχι μόνο ηθικό, αλλά και ποινικό έγκλημα.
Η Εκκλησία της Ελλάδος κατόπιν ενδελεχούς μελέτης του θέματος και υποβολής σχετικού υπομνήματος της αρμόδιας επί της Βιοηθικής Επιτροπής της, διατείνεται ότι η πρώτη αρχή, από την οποία ξεκινά τον προβληματισμό της επί των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων είναι η φιλανθρωπία της. Το γεγονός πως οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δράμα του λήπτη σε ελπίδα ζωής, η Εκκλησία το περιβάλλει με ιδιαίτερη συμπάθεια και σεβασμό. Γι' αυτό και θα μπορούσε να τις ευλογήσει, με την προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες. Το ότι ή Εκκλησία είναι πνευματική δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φιλάνθρωπη.Η προσφορά υγιών οργάνων για μεταμοσχεύσεις αποτελεί σπουδαία συνεισφορά στο βωμό της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ως εκ του λόγου τούτου δεν μπορεί παρά να είναι ευνοϊκή απέναντι στην όλη κίνηση που σημειώνεται τελευταία στη χώρα μας."
1. Ή Χριστιανική Ηθική δεν αρνείται τοις μεταμοσχεύσεις ή την δωρεά οργάνων, μάλλον τις θεωρεί εκδήλωση αγάπης προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο και γι' αυτό κατ' αρχήν τις εγκρίνει και τις ευλογεί.
2. Ή αφαίρεση οργάνου η οργάνων από τον δότη επιβάλλεται να γίνεται με την συνολική τον θεώρηση ως προσώπου και εικόνας Θεού. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και σε ότι άφορα στον λήπτη.
3. Ή Απόφαση του δότη να δώσει και του λήπτη να λάβει ένα όργανο πρέπει να λαμβάνεται ψύχραιμα, υπεύθυνα και με πλήρη γνώση των συνεπειών της.
4. Τα κριτήρια επενέργειας μεταμόσχευσης πρέπει να είναι αντικειμενικά και. απόλυτα ασφαλή. Στον νομοθέτη δε εναπόκειται η ευθύνη να τα ορίσει, ώστε να αποκλεισθεί κάθε ενδεχόμενο κατάχρησης.
5. Η αγωγή της κοινής γνώμης πρέπει να απευθύνεται προς την αντίληψη ότι ένας τρόπος αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπου είναι η χρησιμοποίηση μετά θάνατον οργάνων του σώματος του για τη σωτήρια κάποιου ή κάποιων συνανθρώπων του. Πουθενά στη Γραφή δεν υπάρχει ως προϋπόθεση για την ανάσταση των νεκρών η σωματική ακεραιότητα. Η εκστρατεία που έχει αρχίσει για την ενημέρωση των ανθρώπων πάνω στην ανάγκη να πολλαπλασιασθούν οι μετά θάνατον κυρίως δότες πρέπει να ενισχυθεί ώστε να αποδώσει σε καρπούς που θα φέρουν ευεργετικά αποτελέσματα.
6. Σε περίπτωση πτωματικών αφαιρέσεων οργάνων πρέπει να πιστοποιείται με κάθε βεβαιότητα ο θάνατος, να αποφεύγεται δε κάθε επίσπευση του ή παραπλανητική βεβαίωση του, που συνιστά όχι μόνο ηθικό, αλλά και ποινικό έγκλημα.
Η Εκκλησία της Ελλάδος κατόπιν ενδελεχούς μελέτης του θέματος και υποβολής σχετικού υπομνήματος της αρμόδιας επί της Βιοηθικής Επιτροπής της, διατείνεται ότι η πρώτη αρχή, από την οποία ξεκινά τον προβληματισμό της επί των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων είναι η φιλανθρωπία της. Το γεγονός πως οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δράμα του λήπτη σε ελπίδα ζωής, η Εκκλησία το περιβάλλει με ιδιαίτερη συμπάθεια και σεβασμό. Γι' αυτό και θα μπορούσε να τις ευλογήσει, με την προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες. Το ότι ή Εκκλησία είναι πνευματική δεν σημαίνει ότι δεν είναι και φιλάνθρωπη.Η προσφορά υγιών οργάνων για μεταμοσχεύσεις αποτελεί σπουδαία συνεισφορά στο βωμό της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ως εκ του λόγου τούτου δεν μπορεί παρά να είναι ευνοϊκή απέναντι στην όλη κίνηση που σημειώνεται τελευταία στη χώρα μας."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg)
