Ο τρόπος με τον όποιο αντιμετωπίζεται ο Η1Ν1 μάλλον δεν είναι ο σωστός .Η αίτια πιστεύω πως είναι καθαρά επικοινωνιακή. Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και αυτό εξηγεί την πρεμούρα της εξουσίας να δώσει οδηγίες να πάρει μέτρα να φτιάξει επιτροπές κ.τ.λ. Τα τελικά τους συμπεράσματα των επίτροπων πολλές φορές αλληλοσυγκρούονται . Ασυμφωνία δεν υπέχει μόνο μεταξύ των Ελλήνων επιστημόνων αλλά και των παγκόσμιων οργανισμών.
Αυτό δεν προκύπτει από άγνοια η έλλειψη μελέτης του φαινόμενου αλλά από το ποιες είναι οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού που πρέπει να εμβολιαστούν πρώτες .
Μια παρένθεση.
Ο εμβολιασμός στο γενικό πληθυσμό η σε κάποιες ομάδες έχει νόημα όταν υπάρχει κίνδυνος για πανδημία με τα εξής χαρακτηριστικά:
• Θάνατο
• χρόνια αναπηρία ( όπως η πολιομυελίτιδα)
• επιδείνωση της κατάστασης χρονίως πασχόντων.( όπως συμβαίνει με την εποχική γρίπη )
Είναι επίσης ανάγκη αυτά να μελετηθούν στην Ελληνική πραγματικότητα. Σήμερα πιστεύω πως δεν υπάρχουν οι συνθήκες για άμεσο εμβολιασμό στη χώρα μας εκτός των ευπαθών ομάδων.
Προσωπικά θα συμφωνήσω με τον Ευρωπαϊκό σχεδιασμό εμβολιασμού . Πρώτα οι ευπαθείς ομάδες και μετά επαγγελματίες υγείας και τέλος οι έγκυες. Και αυτό γιατί οι προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω τηρούνται από αυτή τη σειρά.
Όλες αυτές οι θεωρίες δημιουργούν συνήχηση στους επαγγελματίες υγείας και περισσότερο στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αίτια που τα φαρμακεία τα ιατρεία και τα νοσοκομεία καθημερινά σχεδόν κατακλύζονται.
Υπάρχει επίσης μια ευπαθής ομάδα η οποία μόνο με στο άκουσμα της πιθανής πανδημίας είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης .Συνήθως πρόκειται για άτομα με ψυχικά προβλήματα ,για άτομα της τρίτης ηλικίας και για άτομα επιρρεπή σε ψυχικά νοσήματα. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η αφόρητη ανάγκη της φαρμακοβιομηχανίας να κερδίζει τέτοιες καταστάσεις δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για κερδοσκοπία.
Ας πούμε όμως κάτι πρώτα. Υπάρχουν χώρες στις οποίες οι τιμές των φαρμάκων είναι πολύ χαμηλές . Μια θεραπεία με αντιβιοτικά στην Ελλάδα κοστίζει περίπου 50.00 Euro στις χώρες της Αφρικής αυτό το πόσο για την ίδια αντιβίωση είναι πολλαπλάσιο. Αυτό εξαρτάται από τη δυνατότητα απορρόφησης μεγάλων ποσοτήτων από μια χώρα. Όταν αυτή η δυνατότητα είναι μικρή η τιμή των φαρμάκων ανεβαίνει. Στις USA η ίδια θεραπεία με αντιβίωση κοστίζει ακόμα φτηνότερα.
Οι φαρμακάδες ( είναι πέντε εταιρίες οι πολυεθνικές οι υπόλοιπες είναι θυγατρικές τους ) έχουν την ευκαιρία να κάνουν την άπρακτη.
Εδώ πιστεύω πως έχει θέση η παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας. Τώρα ποια εξουσία προστατεύει τους πολίτες της από τέτοιες βιομηχανίες και τέτοια πολυεθνικά μονοπώλια είναι μεγάλη συζήτηση.
Πέραν απ’ αυτά υπάρχει και η κοινωνική διάσταση της ζητήματος που πολλές φορές έχει καθορίσει την ιστορία του ανθρώπου. Μη ξεχνάμε τον Καιάδα που είναι ίσως ο πρώτος καταγεγραμμένος στιγματισμός ασθενών όπου οι δυνατοί Σπαρτιάτες δεν ανεχόταν να έχουν πολίτες αδύναμους με ανάγκη στενής φροντίδας .
Στις επιδημίες και τις πανδημίες του μεσαίωνα τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα . Οι ασθενείς θανατώνονται και καίγονται η πετιούνται στη θάλασσα μόνο στην απονιά νόσου . Αργότερα με τη φυματίωση , το χτικιό, και τη λεπρά οι κοινωνίες ζουν με το φόβο που πηγάζει από την αγνοία της εποχής και από την ανάγκη να στιγματίσουν και να ξεχωρίσουν από τη κοινωνία ολόκληρες κοινωνικές ομάδες . Το ίδιο συνέβη πολύ πρόσφατα με το AIDS . Λόγο του τρόπου μετάδοσης της νόσου μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα μπήκε στο μικροσκόπιο στιγματίστηκε και μπήκε στο στόχαστρο της κοινωνίας .
Βλέπουμε λοιπόν ότι σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας υπήρχαν νοσήματα που στιγμάτιζαν ανθρώπους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες ολόκληρες.
Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των φαινομένων ; Πιστεύω πως τα βασικά αίτια είναι δυο.
Ο φόβος, η μη κατανόηση ιατρικών ζητημάτων δηλαδή η έλλειψη πληροφόρησης και η ανάγκη του κατεστημένου ( άσχετα με την εποχη και την έκφραση του ) να δημιουργεί αποκλεισμούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Σήμερα ως αναφορά τη νέα γρίπη η πληροφόρησης είναι έλειπες άρα αυτόματα αναπαράγει μια κατάσταση ανησυχίας και ατάραχης. Αυτό το φαινόμενο έντεχνα η εξουσία το χρησιμοποιεί για να δείξει το ενδιαφέρον της για το πολίτη.
Η ασθένεια ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείτε από την εξουσία για να γκετοποιήσει η ακόμα και να ξεχωρίσει ολόκληρες ομάδες. Μη ξεχνάμε ότι την αρχή της δεκαετίας οι οικονομικοί μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος για να καλύψουν δικές του ανεπάρκειες. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στη φυματίωση που αν δει κάνεις επίσημα ιατρικά συγγράμματα λανθασμένα αναφέρουν και το χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα γενικού εμβολιασμού ότι η φυματίωση δεν υπάρχει πια. Δεν είναι όμως έτσι . Οι πνευμονολογικές κλινικές κατά καιρούς φιλοξενούν αρκετό αριθμό ασθενών. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική που ακολουθείται από το κράτος και τις επιτροπές του δεν είναι τουλάχιστον η ενδεδειγμένη . Έγινε λοιπόν προσπάθεια να πείσει ο κόσμος ότι την TIC στην Ελλάδα την έφεραν οι μετανάστες. Ανάλογη και η συμπεριφορά της κοινωνίας πάνω στο ίδιο θέμα. Φυσικά η καταδίκη σε τέτοιες καταστάσεις είναι αυτονόητη.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα όμως φτάνει ως εδώ.
Πολλές φορές η κοινωνία η ο κοινωνικός περίγυρος μη κατανοώντας το πραγματικό πρόβλημα ακολούθου την εξουσία οξύνοντας το περισσότερο το ίδιο το πρόβλημα.
Ίσως ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτός ο άτυπος κοινωνικός στιγματισμός είναι η παιδία. Μόνο μέσα από τη παιδία η κοινωνία μπορεί να δείχνει ανοχή και να κατανοεί τη διαφορετικότητα.
Είναι ανάγκη πλέον ο προγραμματισμός της υγείας να γίνεται με βάση το κοινωνικό συμφέρον . Και είναι ώρα όλοι οι φορείς συνδικάτα , Δήμοι λαϊκό κίνημα να επεξεργαστούν μια πρόταση για ένα σύστημα υγεία ολοκληρωμένο.
Στην Ελλάδα του 2010 το σύστημα υγείας πρωτοποριακό όταν ξεκίνησε σήμερα μας δείχνει τα όρια του. Η κεντρική πολιτική αντί να επεξεργάζεται πως το ΕΣΥ θα ξαναγίνει πρωτοποριακό προσπαθεί σιγά-σιγά και σχεδόν άτυπα να εκχωρήσει τις αρμοδιότητες και τις λειτουργίες του σε τρίτους. Αυτά είναι αντίθετα με το συμφέρον και των λειτουργών Υγείας αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.
Η ιατρική είναι προοδευτική ως αναφορά τον τρόπο παρέμβαση της στον ασθενή τον όποιο πολλές φορές απογυμνώνει από την κοινωνική του διάσταση.
Πιστεύω ακράδαντα εδώ και πολλά χρόνια ότι ο άνθρωπος και η κοινωνία είναι το ίδιο πράγμα. Όχι μόνο επειδή ο άνθρωπος ζει και εργάζεται μέσα σ αυτό το σύνολο μα και επειδή υπάρχει αμοιβαία ανταλλαγή ερεθισμάτων και λειτουργιών που το ένα επηρεάζει βαθύτατα το άλλο.
Τέλος πιστεύω πως πρέπει να στοχάζομαι σε ένα σύστημα υγείας ενιαίο και απολύτως δωρεάν. Η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό , δεν μπορεί να γίνεται μέσω συνδιαλλαγής. Η υγεία δεν είναι ένα ανταλλάξιμο προϊόν. Αν κάποιοι επίορκοι εργάτες υγείας απλώνουν το χέρι είναι απόλυτα καταδικαστέοι. Χρειάζεται η βοήθεια και ο αγώνας όλων για να ξεφύγουμε από αυτούς του επαίτες.
Γιώργος Πατεράκης
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου